Urodził się 4 września 1881 roku w Drohobyczu jako Baruch Izrael Schulz. Według Jerzego Ficowskiego imienia Izydor używał odczasu ukończenia szkoły w 1900 roku. Z kolei zdaniem Bohdana Łazoraka zmiana imienia miała związek z przyjęciem przez niego chrztu po 1905 roku. Za wersją Ficowskiego przemawia fakt, że w księdze metrykalnej narodzin Ludwika Hoffmana* z 1903 roku brat Brunona podpisał się imieniem Izydor. Co istotne, jeśli nie podpisywał się sam, to w księgach metrykalnych widnieje zawsze jako Baruch Izrael Schulz. Przez rodzinę nazywany był Lulu.
W 1905 roku uzyskał dyplom inżyniera na Wydziale Dróg i Mostów Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Po zakończeniu studiów kierowałbudową zbiorników ziemnych w Borysławiu, przeznaczonych do magazynowania ropy naftowej, a następnie nadzorował budowę gazociągu z Borysławia do tzw. od benzyniarni w Drohobyczu.
Mniej więcej w 1906 pokazał młodszemu bratu książkę – „Oglądaj to sobie, pożyczyłem dla ciebie, ale dziś wieczorem muszę ją zwrócić” – która znacząco wpłynęła na wyobraźnię niespełna czternastoletniego Brunona. Był to zbiór pieśni Morrisa Rosenfelda zatytułowany Lieder des Ghetto,ozdobiony ilustracjami Efraima Mojżesza Liliena. Dla Schulza kontakt z grafikami Liliena okazał się nagłym olśnieniem, „przełomem wewnętrznym”, który zaowocował narodzinami artysty: „Lilien to była pierwsza wiosna mojej wrażliwości, mój ślub mistyczny ze sztuką” – ślub, który związał Schulza na całe życie. Obraz olśniewającej księgi, reminiscencja artystycznej inicjacji Brunona,stanie się węzłowym motywem twórczości autora Sklepów cynamonowych, współtworząc jego „żelazny kapitał ducha”, wyznaczający granice schulzowskiej twórczości. W tym wymiarze Izydor przypomina literackiego Rudolfa z Wiosny: nieświadomego posłańca, przynoszącego Józefowi markownik – który dopiero pod jego spojrzeniem przeistacza się w księgę blasku.
Na wyobraźnię Brunona wpłynęły również przedsięwzięcia biznesowe Izydora: kino Urania w Drohobyczu (1912), wypożyczalnia filmów Urania w Krakowie (1919) oraz dwa kina warszawskie – Corso przy ul. Wierzbowej 7 oraz Nirwana przy ul. Mokotowskiej 73. Według Jerzego Ficowskiego to właśnie wizyty w Uranii stały się inspiracją do niektórych fragmentów Nocy lipcowej.
W latach 1909–1914 Izydor Schulz pracował na stanowisku miejskiego inżyniera w drohobyckim magistracie. Burmistrzem Drohobycza był wówczas Rajmund Jarosz, a bezpośrednim przełożonym Izydora inżynier Franciszek Jelonek. W 1913 doprowadził do powstania sadzawki wypoczynkowej na drohobyckim rynku. W tym czasie mieszkał przy ulicy Świętego Bartłomieja 1/6.
Od 30 maja 1915 do 13 października 1915 roku był komendantem oddziału pracowników cywilnych 7Armii Cesarsko-Królewskiej Austro-Węgier, budujących fortyfikacje w miejscowości Kosmacz (Zachodnia Ukraina). Po zakończeniu służby mieszkał wraz z rodziną w Wiedniu. Do Drohobycza wrócił dopiero w sierpniu 1919 roku. Po wojnie był – w stopniu porucznika – oficerem rezerwowym Korpusu Oficerów Inżynierii i Saperów (1 Pułk Saperów). W 1930 roku został przeniesiony do kadry 6 Pułku Saperów (1 Batalion Saperów), a rok później do 4 batalionu tej samej jednostki. 31 grudnia 1931 roku ze względu na wiekzarządzeniem ministra spraw wojskowych przeniesiono go do pospolitego ruszenia (4 Batalion Saperów).
Po wojnie został zatrudniony w firmie Wiśniewski i Spółka w Drohobyczu, która wkrótce przekształciła się w Spółkę Akcyjną Nafta z siedzibą w Krakowie, a następnie w Warszawie. W 1921 roku objął stanowisko dyrektora warszawskiego oddziału Galicji SA: Galicji Warszawa.Przez pięć kolejnych lat reprezentował interesy firmy w stolicy. Mieszkał prawdopodobnie przy placu Grzybowskim 7. W 1926 przeprowadził się zrodziną do Lwowa, gdzie objął stanowisko dyrektora ogólnopolskiej centrali Galicyjskiego Towarzystwa Naftowego Galicja SA . Zdaniem Ficowskiego podczas wizyt we Lwowie Bruno malował portrety członków rodziny – przede wszystkim dzieci – które ozdabiały mieszkanie Schulzów. Źródła podają różne adresy zamieszkania Izydora:ul. Matejki 8 oraz ul. Bogusławskiego 9.
W czasie kariery zawodowej Izydor Schulz pełnił wiele znaczących funkcji: był członkiem Wydziału Krajowego Towarzystwa Naftowego, radcą Izby Przemysłowo-Handlowej we Lwowie (w 1929 roku został wybrany do trzech komisji stałych Izby, a w jednej z nich pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego), członkiem Rady Związków Polskich Producentów i Rafinerów Olejów Mineralnych, członkiem rad nadzorczych Polskiego Eksportu Naftowego oraz Towarzystwa Handlowego Przemysłu Naftowego, członkiem zarządu SA Pionier.
Był finansową podporą rodziny. W 1933 roku pomógł bratu w karierze literackiej współfinansując wydanie Sklepów cynamonowych. Utrzymywał rodzinę w Drohobyczu – matkę Henriettę (aż do jej śmierci w 1931 roku), siostrę Hannę Hoffman i siostrzeńca Zygmunta Hoffmana*, którzy razem z Brunonem mieszkali w domu przy ulicy Floriańskiej 10 – a także swoją rodzinę we Lwowie. Miał żonę Reginę z Liebesmanów, którą poślubił 16 czerwca 1908 roku (zmarła w 1926 roku), i troje dzieci: Wilhelma, Ellę* i Jakuba*.
Umarł 20 stycznia 1935 roku we Lwowie*, w mieszkaniu znajomych mieszczącym się przy ul. Arcybiskupa Cieplaka 11, tuż po wizycie w Warszawie, gdzie odbył szereg posiedzeń i konferencji. Bezpośrednią przyczyną zgonu był zawał serca. W przeddzień* nagłej śmierci widział się ze swoim bratem, który wspomina o tym w liście z 28 stycznia do Zenona Waśniewskiego: „Był to niezwykły człowiek, ukochany przez wszystkich którzy się z nim zetknęli, ewangelicznej wprost dobroci, młody, elegancki, pełen powodzenia i na szczycie świetnej kariery – był jedną z głównych figur polskiego przemysłu naftowego”.
Jego niespodziewana śmierć wstrząsnęła całą rodziną Schulzów, a także środowiskiem osób związanych z przemysłem naftowym, w którym inżynier Schulz cieszył się szacunkiem i poważaniem. Zaangażowany w sprawy społeczne, był rozpoznawalną i poważaną postacią także w środowisku żydowskim – w 1925 roku wstąpił do Stowarzyszenia Humanitarnego Braterstwo będącego warszawską filią międzynarodowej organizacji B’naiB’rith, należał do Komitetu „Daru Narodowego”, powołanego w celu uczczenia pamięci doktora Leona Reicha (grudzień 1929), podczas żydowskiej konferencji gospodarczej we Lwowie (3 lutego 1930) został wybrany do Komitetu Wykonawczego, mającego chronić interesy społeczności żydowskiej, dał się poznać jako hojny darczyńca, wpłacając datki między innymi na obronę Palestyny i schronisko dla bezdomnych.
22 stycznia 1935 roku zwłoki Izydora zostały przewiezione z Lwowa do Stanisławowa („przy udziale całego naszego świata naftowego”), gdzie znajdował się już grób jego żony. Pogrzeb odbył się 23 stycznia w Stanisławowie „przy tłumnym udziale przyjaciół i znajomych Zmarłego”. Zamiast wieńca na trumnę liczne organizacje i osoby prywatne wpłaciły datki na cele charytatywne.
Po śmierci Izydora Bruno przejął na siebie częściowo obowiązki głowy rodziny, biorąc odpowiedzialność za utrzymanie domu rodzinnego w Drohobyczu, w którym mieszkała jego siostra, siostrzeniec oraz kuzynka. (ts)
