Przyjaciel Brunona Schulza, pisarz i poeta o pokrewnej Schulzowi fantastycznej wyobraźni, który zdaniem Jerzego Ficowskiego mógł wywrzeć wpływ na kształt Schulzowskiej prozy.
Urodził się w 1902 roku w Krakowie. Tam studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zmarł na gruźlicę w 25 grudnia 1927 roku w Zakopanem. Pół roku po śmierci Riffa, w lipcu 1928 roku*, Schulz napisał Noc lipcową, „jedną z pierwszych opowieści”, jak pisze Ficowski, nieprzypadkowo zapewne łączący ze sobą te dwa fakty. Dowodem na inspirację Schulza Riffem ma być też, zdaniem Ficowskiego, jeden z fragmentów Nocy wielkiego sezonu, przejęty jakoby z Riffa. Talent literacki Riffa potwierdził Adam Ważyk*, który czytał kilka jego udostępnionych mu przez Schulza listów. Opinię Ważyka Ficowski cytuje z eseju Kwestia gustu, zawierającego wspomnienie o Riffie i Schulzu. Ficowski czerpał wiele informacji o Riffie ze wspomnienia Ważyka, a także z relacji Haliny Drohockiej, aktorki, która poznała Schulza w Zakopanem w 1926 roku. Z relacji Ważyka wiadomo, że Riff, cierpiący na postępującą gruźlicę, przerwał studia w Krakowie i ostatecznie zamieszkał w górnym pokoju pensjonatu matki w Zakopanem. Był tam odwiedzany przez grono pensjonariuszy, między innymi Ważyka i Schulza, którym odczytywał fragmenty swej powstającej „powieści przygód psychicznych” (określenie Riffa, zapamiętane przez Ważyka). Po spowodowanej upadkiem i krwotokiem suchotniczym śmierci Riffa dezynfektorzy, pod nieobecność rodziny przebywającej na pogrzebie, spalili wszystkie pozostawione przez niego zapiski. Ficowski podkreśla, że mimo to Schulz mógł nadal inspirować się stylem Riffa za sprawą listów, które posiadał. Zachowały się kopie trzech wierszy Riffa, przepisane przez Halinę Drohocką (co potwierdza charakter pisma tych kopii, identyczny z pismem listów Drohockiej do Ficowskiego), które znajdują się w zbiorach Biblioteki Narodowej (sygn. III 14620). (jk)
