26–27 lutego 1939, niedziela–poniedziałek

Drohobycz. Bruno Schulz spotyka się z Emilem Zegadłowiczem, który przybywa do Drohobycza z odczytem.

Spotkanie1 ma miejsce najprawdopodobniej w mieszkaniu Schulza przy ul. Floriańskiej 10 (dziś 12)*. W tym czasie powstaje naszkicowany węglem przez Schulza portret Zegadłowicza (sygnowany: „Bruno Schulz, 1939”)2. Janusz Roszko, impresario autora Zmór, napisze we wspomnieniach: „Najbardziej pogodnego pamiętam Zegadłowicza po spotkaniu z Brunonem Schulzem w Drohobyczu. Wypił trochę wina, był odprężony, zadowolony, literacka pogwarka wyzwoliła w nim jakieś nowe pomysły i nadzieje”3. Schulz podarował Zegadłowiczowi trzy grafiki z cyklu Xięga bałwochwalcza: Pielgrzymka (sygnowany „Pielgrzymka. Bruno Schulz”)4 Wiosna (sygnowany „Wiosna. Bruno Schulz”)5 i Jej garderobiana (pozbawiona sygnatury heliografia)6.

Zobacz też: 7 września 1935, 5 grudnia 1936. (mw)

  • 1
    Zob. Mirosław Wójcik, Emil Zegadłowicz – Bruno Schulz. Kwerenda archiwalna, „Schulz/Forum” 2019, z. 14, s. 69–94.
  • 2
    Portret Emila Zegadłowicza jeszcze w końcu lat sześćdziesiątych znajdował się w Muzeum Emila Zegadłowicza w Gorzeniu Górnym. Krewni pisarza (córka i wnuczka) nie potrafią powiedzieć, w którym pokoju gorzeńskiego dworu Zegadłowicz zdecydował się umieścić ów portret. W czerwcu 1971 roku eksponowany był w gabinecie pisarza – „pokoju żółtym” – nie sposób jednak ustalić, czy była to decyzja samego pisarza. Po raz pierwszy reprodukcja Schulzowskiego portretu Zegadłowicza została zamieszczona w bibliofilskiej broszurze opracowanej przez Michała Kunę, który w 1971 roku odwiedził Gorzeń Górny, kiedy kustoszem placówki był Adam Zegadłowicz (Rudel), wnuk pisarza. Reprodukcja ta jest ostatnim śladem portretu – obecnie miejsce jego przechowywania pozostaje tajemnicą.
  • 3
    Janusz Roszko, Z Zegadłowiczem przez Polskę, „Życie Literackie” 1974, nr 18 (1162), s. 10.
  • 4
    Grafika ta, cliché-verre, 8,8×12, 1920–1922, reprodukowana jest jako „Plemię pariasów” w powojennych wydaniach teki prac plastycznych Schulza: Xięga bałwochwalcza, przygotował do druku i słowem wstępnym opatrzył Jerzy Ficowski, Warszawa 1988 (dalej tę edycję oznaczam skrótem XB 1988), s. 78; Bruno Schulz, Dzieła zebrane, t. 1: Xięga bałwochwalcza, opracowanie Stanisław Rosiek, Gdańsk, s. 26, 153–154, 191–192 (w druku; dalej tę edycję oznaczam skrótem XB wd). Pod tym samym tytułem grafika ta reprodukowana jest też w: Jan Gondowicz, Schulz (1892–1942), Warszawa 2006, s. 52 (dalej tę edycję oznaczam skrótem S 2006); w Księdze obrazów, przygotował do druku i słowem wstępnym opatrzył Jerzy Ficowski, Gdańsk 2012 (dalej tę edycję oznaczam skrótem KO 2012), s. 248–249.
  • 5
    Grafika ta, heliografia na papierze, 11,6×17, około 1922, reprodukowana jest jako Święto wiosny (vel Wiosna) w: XB 1988, s. 89; KO 2012, s. 260; XB wd, s. 51, 87–88, 145–146 (cliché-verre), 171–172 (cliché-verre), 203–204 (cliché-verre), 231–232 (11,5×17, cliché-verre).
  • 6
    Grafika ta, heliografia na papierze, 12×16, około 1921, reprodukowana jest jako Jej garderobiana (vel Panna Hestia, W garderobie Unduli, Jej garderobiana w loży Unduli) w: XB 1988, s. 72; KO 2012, s. 241 (cliché-verre); XB wd, s. 15, 77–78.