Warszawa. W 34 numerze „Pionu” ukazuje się pierwsza część eseju Stanisława Ignacego Witkiewicza zatytułowanego Twórczość literacka Brunona Schulza.
Opracowanie Stanisława Ignacego Witkiewicza jest pierwszą próbą syntezy twórczości literackiej Schulza, kładącą nacisk na jej wartości filozoficzne i światopoglądowe. Zdaniem Witkiewicza powieść i nowela nie mogą być dziełem Sztuki Czystej. Powieść działa treścią, a forma służy do jej potęgowania. Opowiadania Schulza są tworem pośrednim – to proza artystyczna granicząca z Czystą Formą, będąca odbiciem jego dzieł plastycznych. Autor utworu prozatorskiego przede wszystkim ma zmusić czytelnika do nowego spojrzenia na świat, a uzyskuje się to przez talent, charakter, intelekt oraz światopogląd filozoficzny. „Otóż mimo pozornej nikłości myśli jako takiej, mimo niewyłożonego explicite żadnego filozoficznego poglądu, książka Schulza zionie światopoglądem niezwykłej siły i sugestywności” – stwierdza Witkacy, a następnie próbuje ten światopogląd naszkicować. Pisze o braku rozdziału między materią a duchem, o czasie równie realnym jak przestrzeń, o ciągłej transformacji materii z martwej w żywą. Wniosek: Schulz jest geniuszem, bo ma własny światopogląd, intelekt umożliwiający jego pojęciowe lub symboliczne przedstawienie, oraz talent, czyli zdolność tworzenia oryginalnej formy. Jego dzieło odznacza się też monumentalnością (rozmach koncepcji filozoficznych i społecznych), która jednak dopiero tkwi w zarodku.
Dalszy ciąg tych rozważań zostanie opublikowany 31 sierpnia 1935 roku. (pls)
