Profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie oraz dyrektor Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk w Warszawie w latach 1953–1970. Twórca tak zwanej krakowskiej szkoły krytyki, autor wielu książek, w tym tomów Pogranicze powieści (1948), Rzecz wyobraźni (1959), Modernizm polski (1959), Pokolenia literackie (1977), tomu wspomnieniowego Życie na niby (1957), a także monografii i studiów o twórczości między innymi Cypriana Norwida, Krzysztofa Baczyńskiego, Tadeusza Różewicza, Stanisława Brzozowskiego, Jacka Malczewskiego, Tadeusza Makowskiego, Władysława Reymonta. W latach 1945–1949 był redaktorem „Twórczości”.
Krótko przed wojną opublikował wraz ze Stefanem Napierskim Dwugłos o Schulzu („Ateneum” 1939, nr 1). Szkic Wyki, podobnie jak tekst Napierskiego, miał zdaniem Włodzimierza Boleckiego cechy pamfletu, przedstawiał w negatywnym świetle wartość prozy Schulza i potępiał ją za „antyhumanizm”, a zarazem przynosił trafną charakterystykę jej poetyki. Zdaniem Piotra Sitkiewicza krytyka ze strony Wyki wiązała się z nieprzystawaniem prozy Schulza do zadań literatury sformułowanych przez bliskiego Wyce Stanisława Brzozowskiego. (jk)
