Mecenas i znawca sztuki, meloman. Długoletni przyjaciel Brunona Schulza, miłośnik i kolekcjoner jego twórczości plastycznej, uczestnik spotkań grupy „Kalleia”.
Urodził się około 1890 roku w Kamionce Strumiłowej. Jego rodzice mieli kamieniołom w okolicy Mikołajowa, gdzie mieszkali. Matka Charlotta, owdowiała na początku stulecia, po śmierci męża przeniosła się do Drohobycza. Mieszkała tam z córką Fryderyką, a wkrótce także z jej mężem Michałem Heimbergiem, przy ulicy św. Jana 9A.
Stanisław Weingarten ukończył gimnazjum we Lwowie, a następnie studiował historię sztuki w Berlinie i prawo we Lwowie. Po wyjeździe z Drohobycza pracował jako urzędnik przedsiębiorstwa naftowego „Galicja”, najpierw we Lwowie, a od 1932 roku w Łodzi. Około 1940 roku Weingarten wrócił z Łodzi do Drohobycza i zamieszkał najpierw u siostry Fryderyki, a potem u Loli, siostrzenicy, córki swojej drugiej siostry, Róży Händel. Pracował jako urzędnik na podrzędnym stanowisku w banku. Po wkroczeniu Niemców uczestniczył w robotach przymusowych, a w 1942 roku, aż do likwidacji getta, pracował w drohobyckim Judenracie. W ciągu trzech lat większość jego rodziny została wymordowana, matkę zastrzelono w łóżku pod koniec 1942 roku. Na początku 1943 roku został wywieziony z getta w Drohobyczu i zastrzelony w Lesie Bronickim.
Był przyjacielem Schulza i kolekcjonerem jego dzieł. Schulz wielokrotnie go portretował i wykonał dla niego projekty exlibrisów oraz cykl rysunków-inicjałów katalogu biblioteki. (jk)
