Warszawskie czasopismo literackie, artystyczne i społeczno-kulturalne, wydawane w latach 1859–1939.
Założycielem periodyku (i jego wydawcą do 1874 roku) był Józef Ungier, w pierwszym komitecie redakcyjnym znaleźli się między innymi Władysław Ludwik Anczyc, Franciszek Maksymilian Sobieszczański i Wacław Szymanowski. W okresie dwudziestolecia międzywojennego redaktorami pisma byli między innymi Artur Oppman i Adam Grzymała-Siedlecki (1918–1921), Jan Stanisław Gebethner (1933–1936), Wacław Czarski (1936–1937) i Czesław Straszewicz (1937–1939).
W dziale literackim tygodnika prezentowano zarówno teksty artystyczne, jak i szkice krytyczne, teoretyczne i publicystyczne twórców międzywojnia reprezentujących różne opcje estetyczne i światopoglądowe, między innymi: Marii Dąbrowskiej, Ferdynanda Goetla, Witolda Gombrowicza, Jarosława Iwaszkiewicza, Juliusza Kadena-Bandrowskiego, Zofii Kossak-Szczuckiej, Zofii Nałkowskiej, Juliana Tuwima, Stanisława Ignacego Witkiewicza, Józefa Wittlina, Emila Zegadłowicza.
Na łamach „Tygodnika Ilustrowanego” Schulz opublikował siedem szkiców. Jego współpraca z pismem udokumentowana jest w zachowanej jedynie częściowo korespondencji z redaktorem tygodnika Wacławem Czarskim. (mw)