15 kwietnia 1938, piątek

Autor oparł się na informacjach podanych przez wydawcę na skrzydełku książki. Przyrównuje Schulza, samodzielnie ilustrującego swe dzieła, do „natchnionych średniowiecznych kapłanów i rzemieślników”, podkreśla, że jak nikt inny umie łączyć przeciwieństwa: świat średniowiecznej wyobraźni i współczesną aktualność, „religijny dramat duszy ludzkiej” i „bulwarową komedię podmiejskiej pospolitości”, wzniosłość z tandetą, żarliwość z wulgarnością, niesamowitość i codzienność, marzenie i realizm. „Tylko dzieciństwo, będące tematyczną osnową tej nowej książki, umie tak łączyć ogień z wodą i ze sprzecznych elementów wytapiać złoto”¹ – podsumowuje anonimowy recenzent „Nowego Kuriera”. (pls)