Borysław, siedziba Związku Polskich Techników Wiertniczych i Naftowych przy ul. Kościuszki 82. Otwarcie pierwszej indywidualnej wystawy dzieł Brunona Schulza.
Jej organizatorem jest Sekcja Oświatowa Związku Urzędników Naftowych. Na wernisażu w imieniu organizatorów głos zabiera Michał Friedländer*, późniejszy wybitny pedagog i publicysta, wówczas pracujący w Borysławiu jako urzędnik i prowadzący tam działalność oświatową, a po nim wygłasza referat Stanisław Weingarten*.
Wystawa obejmuje kilkadziesiąt prac Schulza. Wśród tematów dominuje kobieta, której pragnieniem jest „ujarzmić mężczyznę, rzucić go do swoich stóp” (największe wrażenie sprawia, zdaniem krytyka opisującego wystawę*, akwarela Circe). Ponadto eksponowane są portrety kobiece, obraz ukazujący „atelier artysty urządzone z wielkim przepychem” i jego gospodarza w chwili, gdy „kończy posiedzenie”, a także kompozycja Przebudzenie wiosny: „Szkoła secesyjna. Kilka postaci chłopięcych. Bije od nich nieświadoma tęsknota”. Zapewne ten ostatni obraz każe recenzentowi wymienić wśród autorów Schulzowskiej inspiracji Franka Wedekinda, obok powtarzanych także później w tym kontekście nazwisk Goi*, Ropsa*, Klingera. Nieznana jest technika większości wystawionych prac; poza akwarelą Circe krytyk wymienia „pastelowy portret kobiecy”, jednak nie wiadomo, czy przymiotnik odnosi się do techniki, czy do kolorystyki.
Zobacz też: wystawy do 1942*. (um)
